Hans Vervoort-prijs

Hans Vervoort-prijs voor verhalend proza van neerslachtige en toch opbeurende aard. Jaarlijks en uit te reiken op 22 april.

 

 

 

Hans Vervoort vindt dat er in de Nederlandse literatuur te weinig waardering is voor vertellers-proza en heeft daarom deze prijs van € 5.000 ingesteld. Dankzij een donatie is deze prijs verdubbeld tot € 10.000. Iedereen (lezer, schrijver, boekhandelaar, uitgever) kan titels aanmelden voor deze prijs.

De vorige winnaar was Tobi Lakmaker met zijn/haar roman De geschiedenis van mijn seksualiteit.

Wie volgt?

 

LAATSTE NIEUWS

6 maart 2023

De shortlist van vijf boeken is bekend.

Scroll hiervoor naar het einde.

 

Procedure

Vanaf 1 november 2022 t/m 15 januari 2023 kunnen titels aangemeld worden. Het gaat dan om romans of verhalenbundels, gepubliceerd tussen 1 januari en 31 december 2022.

 

 

 

Het aanmelden van titels voor de Hans Vervoort-prijs

Gebruik hiervoor onderstaand aanmeldformulier.

Check voor u een boek aanmeldt even of het voldoet aan deze eisen:

 

A. Het boek is (oorspronkelijk) Nederlandstalig en moet gepubliceerd zijn in de periode vanaf 1 januari 2022 tot en met 31 december 2022.

B. Een boek komt in aanmerking voor de prijs als het voldoet aan deze criteria:

1. Het verhalend proza betreft realistische gebeurtenissen in heden of verleden, geen toekomstverhalen.
2. De gebeurtenissen vinden plaats in het leven van realistische personages
3. De verhalen worden verteld vanuit het perspectief van één personage
4. De stijl is bij voorkeur niet overdadig, liefst zuinig
5. Zelfspot bij de verteller of hoofdpersoon geldt als pluspunt.
6. Een zekere weemoed eveneens.

 

 

De jury

Deze bestaat uit

- Roeland Dobbelaer (Bazarow.com)

- Bart Leemhuis (De Nieuwe Boekhandel)

- Arjan Peters (literatuurcriticus), voorzitter

 

 

Selectie

Er worden maximaal 45 titels toegelaten om beoordeeld te worden door de jury. Is het aantal aanmeldingen groter dan wordt een triage gehouden door de jury. Getracht wordt zo snel mogelijk vast te stellen welke titels vallen binnen het kader van de genoemde zes criteria. Daarbij worden titels verwijderd op basis van

 

a) de argumenten waarmee het boek is aangemeld

b) de bekendheid van een jurylid met eerdere titels van de schrijver

c) de indruk die de jury van het boek krijgt op grond van de flaptekst of andere door de schrijver dan wel uitgever aangeleverde informatie

d) de gegevens over schrijver of boek op internet.

 

Als dit alles nog niet leidt tot het gewenste aantal van 45 titels, dan kan de datum van aanmelden van de titel als selectie-criterium dienen (first come first served).

16 januari 2023. De jury heeft nu de longlist bepaald:

Wat je van bloed weet - Philip Huff
Een blote man beminnen - Sarah Neutkens
Het wit tussen de regels - Barbara van der Kruk
Zuigertje – Gwen van der Zwan
Halfweg - Puck de Klerk
De bakvis - Nadia de Vries
Alles wat knelt - Mariska Hammerstein
Achter de slaperdijk - Martha Heesen
Winterthur - Alexander Nieuwenhuis
Het Tussenparadijs - Arend Smits
De Geliefden - Willemijn Kranendonk
De dans de val - Jan Grolleman
Wanneer de herten komen - Joke van Vliet
Flessenhart - Robert Schuit
Alma - Sander Meij
Beitelaar - Ted van Lieshout
Overal zit mens - Yves Petry
Als de liefde - Theodor Holman
De wegwijzers mogen weg - Tim Foncke
Het huwelijk - Christine Van den Hove
Buitenleven - Nina Polak
Gouden Dagen - Berend Sommer
Liefdesinterbellum - Ine Boermans
Uit het daglicht - Filip Keyaert
Biecht aan mijn vrouw – Pieter Waterdrinker
Bij wijze van leven - Hedda Martens
Waar gezongen wordt - Shula Tas
Nieuweling - Marion Bruinenberg
Hoe Tarzan de Tour de France won - Guus Luijters
Nachtman - Janneke Holwarda
Het voorbeeld van hun liefde - Dirk van Weelden
De kapperszoon - Gerbrand Bakker
diepdiepblauw - Nikki Dekker
Kleine haperende vluchten - Femke Brockhus
Ik = cartograaf - Jeroen Theunissen
Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt - Diana Tjin
Nachtbloeiers - Ananda Serné
De laatste klanken van Icarus - Arjen van Meijgaard
Augustus - Eric de Rooij
De beschermelinge - Mira Sys
Mantelliefde - Annemarie Oster
Jerrycan – Joep van Helden
Een wagon vol duivels – Anton Valens
Hier zijn is niet de bedoeling – Lauranne van Grinsven
Strengel – Jona Oberski

 

6 maart 2023

De shortlist is bekend! 

Het volledige nominatierapport treft u onder de lijst aan.




Theodor Holman: Als de liefde (uitgeverij Sunny Home).
Guus Luijters: Hoe Tarzan de Tour de France won (uitgeverij Nieuw Amsterdam)
Hedda Martens: Bij wijze van leven (uitgeverij Querido)
Annemarie Oster: Mantelliefde (uitgeverij Podium).
Yves Petry: Overal zit mens. Een moordfantasie (uitgeverij Das Mag)


Op zaterdag 22 april zal de winnaar de prijs (€ 10.000,-, mede dankzij een donatie) uitgereikt krijgen tijdens een feestelijke en openbare bijeenkomst in zaal Belcampo van De Hallen te Amsterdam. Om niemand een ongemakkelijke avond te bezorgen, wordt de winnaar al eerder in april bekendgemaakt door middel van een persbericht. 


Nominatierapport

Theodor Holman- Als de liefde (uitgeverij Sunny Home)
Een bescheiden novelle, waarin grote thema’s op een welhaast achteloze manier aan de orde komen: liefde, dood, jeugd, verwachtingen, onzekerheid en afscheid. Een gescheiden zestiger verkoopt zijn begrafenisonderneming en wil in een verbouwde Volkswagen door Europa gaan reizen, maar dan niet alleen. Via een dating site en Facebook komt deze Henk bijna tegelijkertijd in contact met  twee vrouwen. De ene zou hem een avontuur op de oudere dag kunnen bezorgen, de andere is een beroemd geworden beeldend kunstenaar die hem terugbrengt naar zijn jonge jaren, toen hij met haar op de kunstacademie zat. Intussen dient het nieuwe leven zich aan doordat Henks dochter een kind krijgt.
 Soepel en beheerst rijgt Holman dialogen en oneliners aan elkaar, over alle genoemde onderwerpen plus het vraagstuk of esthetiek een kunstwerk dateert of niet, en wat je uiteindelijk aan moet met een theorie over kunst. De dingen waar het op aan komt, in kunst en leven, kun je in weinig woorden af - als die woorden goed gekozen zijn. In Als de liefde beheerst Holman deze kunst, zoals in het hoofdstuk waarin de altijd weifelende Henk een geslaagde café-avond afsluit met: ‘Zodra we buiten waren in de Utrechtsestraat kuste ik haar. Kussen ging nog.’ 
 In deze novelle liggen verdriet en hoop dicht bij elkaar, net als romantiek en relativering.

Guus Luijters: Hoe Tarzan de Tour de France won (uitgeverij Nieuw Amsterdam)

Liefhebbers van wielrennen zullen veel namen in dit boek herkennen, maar een boek over wielrennen is dit niet. Verder zullen zij die opgroeiden in de jaren vijftig van de vorige eeuw getroffen zijn door de scherpte en frisheid van de hier getoonde beelden van de wederopbouw na de Duitse bezetting, en van een schrijnend gebrek aan weelde. 
 Maar hoe herkenbaar ook, deze roman gaat niet alleen over de jaren vijftig van de vorige eeuw, maar eerst en vooral over een vroege jeugd. Over hoe wij ooit alles wat ons omringde als volledig nieuw bekeken. Hoe de wereld ons met angst vervulde, maar ook met verlangen, en wij onze dromen projecteerden op de helden om ons heen. Alleen een volgroeid schrijver die boven zichzelf en taalverliefdheid is uitgestegen, kan zo doeltreffend en met zo weinig woorden bij ons een tijd en een wereld oproepen die al sinds lang vergeten leek.

Hedda Martens – Bij wijze van leven (uitgeverij Querido)
Bijna 70 zeer korte verhalen bundelde Hedda Martens, die al 40 jaar bezig is met het aanleggen van een catalogus aan karakterschetsen en typeringen. Zeer precies en vakkundig laat ze zien dat er enerzijds mensen bestaan wie het leven afgaat zonder dat ze zich veel lijken af te vragen, en anderzijds mensen bij wie niets vanzelf gaat en de minste hapering of smet tot ontwrichting leidt: de trein heeft vertraging, je maakt een verkeerde opmerking op een feestje, of je weet niet waar het door komt maar wel dat er iets behoorlijk scheef zit. Neem de pechvogel die acteert de moed niet op te geven: ‘Ook nu weer, twee benen in het gips, hij had dood kunnen zijn. Maar dat is hij niet, en zo zie je maar weer: hij probeert te lachen, au, dus zo zie je maar weer, alles gaat helemaal goed komen.’
 Fijn en soms prettig vilein ontleedt Martens haar types in luttele paginaatjes. Hoe dóen mensen dat toch, moeiteloos leven, en klopt het dat bijna iedereen dat zomaar kan, of zouden sommige van haar personages minder moeten tobben? De auteur raakt niet uitgekeken op dit onderwerp, en elke lezer van Bij wijze van leven begrijpt waarom.

Annemarie Oster: Mantelliefde (uitgeverij Podium)
Actrice en schrijver Annemarie Oster is inmiddels tachtig jaar en deelt haar leven met een zieke dementerende man, voorheen een welbespraakte advocaat die ooit nog voor The Rolling Stones werkte. Twintig jaar eerder werden ze verliefd; destijds nog kwiek en fit genoten ze van de nieuwe liefde. Toen het stel het uiteindelijk aandurfde om te trouwen, werd hij ziek. Hij een weduwnaar die na de dood van zijn eerste vrouw met twee kleine kinderen achterbleef en nooit meer een nieuwe liefde aandurfde. Zij een vaderlandse beroemdheid, dikwijls teleurgesteld in de liefde, die niet had verwacht opnieuw voor een man te kunnen vallen. 
 Oster doet openhartig verslag, met humor en zelfspot, ze houdt van haar oude knorrepot, door dik en dun. Maar het leven als mantelzorger is taai, de gezondheidszorg is een bureaucratische moloch waar niet iedereen het oudere stel helpt zoals zou moeten. Oster slaat zich er doorheen, maar is soms de wanhoop nabij. Gelukkig trakteert ze de lezer dan weer op een grappig voorval, zoals de ontmoeting met een (eveneens bejaarde) officier van justitie die haar uitnodigt voor een kopje koffie en opmerkt: ‘Die advocaten gaan er ook altijd met de leukste vrouwen vandoor.’ Mantelliefde is prachtig boekje over het onvermijdelijke onheil dat ouder worden heet.

Yves Petry: Overal zit mens – Een moordfantasie (uitgeverij Das Mag)
‘Overal zit mens. Het element mens heeft zich genesteld in elke uithoek van het ondermaanse, in elke porie van de biosfeer. We ademen mens, we eten mens, we drinken mens. Geen stukje mos, geen druppel uit de zee, geen staaltje van de bodem of de eeuwige sneeuw zonder dat het miljoenen moleculen mens bevat.’ Zo begint Kasper Kind, de hoofdpersoon in Yves Petry’s roman, zijn 250 pagina’s lange tirade tegen de mensheid. Hij heeft het gehád met mensen. Hij werkt als bosbeheerder in een Belgisch woud, waar zijn mensenhaat met de dag toeneemt. Kasper is een zonderling, filosofisch ingesteld, en steeds meer ontwikkelt hij de behoefte om een daad te stellen, de wereld te laten zien dat het anders moet. Hij beraamt een moord op een Sywert van Lienden-achtige man die voor veel ellende verantwoordelijk is, zowel in de wereld in het algemeen als in de familie van Kasper in het bijzonder. Het loopt allemaal anders af. 
 Overal zit mens is een even humoristisch als serieus boek. Dat het slecht gaat met de wereld is duidelijk, maar wat moet je daarmee als individu: in actie komen, het tij proberen te keren, of de ellende lijdzaam over je heen laten komen? 
 Petry onderzoekt wat het naderende onheil met mensen doet. Een roman zowel geschikt voor burgers die hun kop in het zand steken, als voor klimaatactivisten die burn-out geraken.